درس اخلاق عارف الهى حاج ميرزا جواد آقا ملكى تبريزى، بسان سرچشمه نورى بود كه هماره حسينيه دلهاى شاگردان را روشن و آفتابى نگاه مىداشت. پلكان ملكوت بود كه معراج روان را به دنبال داشت. پرواز انديشههاى معنوى و ترسيم راه عبوديت و بندگى در لحظهلحظههاى اين درس نمايان بود. شاگردان اين محفل هر يك استاد استادان عصر خويش شدند و با تأثير كلام و توفندگى سخن، كه از آن انسان فرهيخته به ارمغان داشتند، بذر صلاح و اصلاح در گستره دلها افشاندند. وما در اينجا براى نمونه به معرفى اجمالى چندتن از اين صالحان مىپردازيم.
سرسلسله آن رادمردان قُدسى، امام راحل و روحاللّه پاك سرشت است. او كه «نشان نجابت قم» بود و «ضريح چشم عميقش صفاى رؤيا داشت». سيّد سبزى كه «روح باران» و «پونه تبسّم» به همراه داشت و «دلش جانماز مردم»(1) بود.
نسيم سخنان حاج ميرزا جواد آقا چنان در عمق جان خمينى عزيز تأثير ژرفى گذارد كه در معراج السالكين آن استاد وارسته را «شيخ جليلالقدر» لقب داده، «عارف باللّه» مىخواند و مؤمنان را به مطالعه
(1). وام گرفته از قطعه شعرِ شاعر معاصر استاد احمد شهدادى.