اخلاق مرحوم حاج ميرزا جواد آقا، خاطره روزى از روزهاى درس آن استاد فرزانه را اين گونه بيان مىكند:
دو ساعت به غروب بود كه ايشان براى تدريس درس اخلاق به مدرسه فيضيه تشريف آوردند، در بحث آن روز اين آيه قرآن مطرح شد:
«إنَّ اَلَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللّه ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ...(1)».
بعد از آن اين جمله را فرمود: از دنيا نرفتم و در وادى السّلام نجف با چشمان خودم ديدم كه ارواح مؤمنين دور هم حلقه زدهاند.(2)
مرحوم حاج ميرزا عبداللّه شالچى انسان وارسته و عاشقى بود، كه دهها سال پس از وفات استادش مرحوم ملكى تبريزى (قدس سره) در دورى وى اشك غم مىريخت و مىگفت: روزى استادم مرحوم حاج ميرزا جواد آقا مرا خواست، در تنهايى دستورهايى داد و فرمود: اين كارها را بكن.
آن وقت ايّام جوانى بود و كثرت خواب و سهلانگارى و غفلت. دستورهاى ايشان را جدّى نگرفتم و مسامحه كردم. چندى بعد نزد ايشان رفتم، مشغول موعظه بودند. پس از صحبتهاى خود با افراد مصافحه كرد و بعد از مصافحه با من، در گوشم گفت: چرا كوتاهى و مسامحه مىكنى؟!
(1). صف(61) آيه 30. (2). مجله حوزه، ش 34 (آبان 1368)، ص 55.