سخن به ميان مىآورد.
پس از اين مطالب با سوز و گدازى و صفناپذير، دفتر دل مىگشايد و با پروردگار كريم سخن مىگويد. او در اين سخن ابتدا از وصف «ارحم الراحمين» ياد مىكند، سپس طلب مغفرت و رحمت كرده، با تصوير صحنهاى خويشتن را در ميان شعلههاى آتش ديده، فريادِ جواد بن شفيع كجاست؟ را باگوش جان مىشنود.
خود را كسى مىداند كه با آرزوهاى دور و دراز و امروز و فردا كردن، عمر خويش را تلف كرده ولبى بر لبيك الهى نگشوده است. از آن هنگام ياد مىكند كه ضربههاى پى در پى و هول انگيز به سراغش آمده، كشان كشان به سوى عذاب سخت و شكننده برده مىشود.
و در اين حال به او گفته مىشود: بچش، تو همانى كه در دنيا آنچنان خود را عزيز و گرامى مىداشتي!
حاج ميرزا جواد آقا را در زنجير اسارت و آتشهاى شعلهور مىبيند. جايگاه دشوارى كه در آن آب سوزان و بدبو مىخورد و سمت قعر دوزخ كشيده مىشود. از زمانى ياد مىكند كه نهايت آرزويش مردن است. تا دمى راحتى يابد و لحظهاى آرامش گيرد؛ امّا هيهات كه از آسايش خبرى نخواهد بود.
از صيحههاى مالك دوزخ، فريادهاى دوزخيان، بستهشدن پاها بر پيشانى و سياهى صورت از ظلمت گناه ياد مىكند، آه از نهادش بر مىخيزد و با مالك دوزخ از سنگينى زنجيرهاى آهنين و ناتوانىاش سخن مىگويد. كباب شدن پوست بدن وى را به شكوه مىآورد و پيمان