بيت؛ فاطمه معصومه (عليها‏ السلام) كرامتهاى او را در خزانه خاطرات خود دارد.

در اين دفتر از «چلچراغ انديشه» اين عارف هوشمند آگاه شده، پس «در بارگاه عشق» او بر شخصيت تابناكش نظر مىافكنيم، «گنجينه‏هاى نور» از درياى موّاج دانش او بر مىگيريم و از «گُلاب»هاى آن «گُل جاويدان» عطر حالاتش را مىبوييم.

پس از آن از سخنان شكوهمند او بهره مىگيريم؛ در «محضر»ش شهد شيرين عبوديت را در عمق وجودمان مىريزيم و در پايان از «تكبير پرواز» او به سوى ملكوت آگاه مىشويم تا بارقه‏اى از صفاى انسانيّت آن طوباى بركت، نصيبمان گردد.

ميـلاد ميـرزا

خورشيد قرن سيزده هجرى روبه افول بود كه تبريز لبريز از شادى و شور شد.

شبستان زندگانى بانويى والاگوهر، از وجود ماه پاره‏اى نيكو منظر روشن شد! «لطف»الهى پسرى زيبا به آنان داد كه «جواد»ش نام نهادند.

گلخنده‏هاى شادى و سرور بر چهره حاج ميرزا شفيع، پدر طفل، نشست. او كه از اعيان و برجستگان شهر بود، «بوسه سپاس» بر درگاه تفضّل الهى زد و به پاس اين نعمت، چندين روز مردم شهر را از «سفره نعمت» خود بهره‏مند ساخت.

وى هر چند در اوايل، عامل مضاربه ناصرالدّين شاه بود، امّا سرانجام طوفان كلام پير فرزانه و عالم وارسته، حاج ميرزا على نقى همداني(ره) نسيم رحمت خاصّ الهى در وجودش دميد و او را با دنياى تهذيب آشنا ساخت. مؤمنى شايسته شد و فرزندى نمونه تربيت كرد.

ميرزا در دامان مادرى مؤمن و پدرى صالح مراحل رشد و ترقى را پيمود.

سال‏ها يكى پس از ديگرىگذشت تا اين‏كه دفترىنو گشوده شد و