دينه، «و السّعيد من وعظ بغيره» و الشّقيّ من انخدع لهواه و غروره. (10) و اعلموا أنّ «يسير الرّياء شرك،» و مجالسة أهل الهوى منساة للإيمان، و محضرة للشّيطان. جانبوا الكذب فإنّه مجانب للإيمان. الصّادق على شفا منجاة و كرامة، و الكاذب على شرف مهواة و مهانة. (11) و لا تحاسدوا، فإنّ الحسد يأكل الإيمان «كما تأكل النّار الحطب»، «و لا تباغضوا فإنّها الحالقة»، و اعلموا أنّ الأمل يسهي العقل، و ينسي الذّكر. فأكذبوا الأمل فإنّه غرور، و صاحبه مغرور. (12)
عباد اللّه إنّ من أحبّ عباد اللّه إليه عبدا أعانه اللّه على نفسه، شود به هواى خود و فريفتگى خود. (10) و بدانيد بدرستى كه اندك ريا شرك است، و همنشينى اهل هوى جاى فراموشى است مر ايمان را، و جاى حاضر شدن است مر شيطان را.
دورى كنيد و بپرهيزيد از دروغ، بدرستى كه او دورى كننده است مر ايمان را. راستگوى بر كناره رستگارى است و بزرگى، و دروغ زن بر كنارههاى جاى فرو افتادن و حقارت. (11) و حسد مبريد، بدرستى كه حسد بخورد ايمان را همچنانك بخورد آتش هيزم را، و دشمنى مكنيد كه بدرستى كه آن كار سخت است، و بدانيد بدرستى كه اميد غافل كند عقل را، و فراموش گرداند ذكر را. پس به دروغ داريد اميد را كه او فريفتگى است، و خداوند او فريفته. (12) 86- [و از خطبههاى آن حضرت (عليه السلام) است] اى بندگان خدا بدرستى از دوسترين بندگان خدا وا او، بندهاى باشد كه يارى دهد او را خدا