و ناسخه و منسوخه، و رخصه و عزائمه، و خاصّه و عامّه، و عبره و أمثاله، و مرسله و محدوده، و محكمه و متشابهه. (32) مفسّرا جمله، و مبيّنا غوامضه، بين مأخوذ ميثاق علمه، و موسّع على العباد في جهله، و بين مثبت في الكتاب فرضه، [و] معلوم في السّنّة نسخه، و واجب في السّنّة أخذه، و مرخّص في الكتاب تركه، و بين واجب لوقته، و زائل في مستقبله. و مباين بين حرامه، من كبير أوعد عليه نيرانه، أو صغير أرصد له غفرانه، و بين مقبول في أدناه، و موسّع في أقصاه. (33) واجبهاى او، و نسخ كننده او و نسخ كرده او، و رخصتهاى او و فريضههاى او، و خاصّ او و عام او، و عبرتهاى او و مثلهاى او، و رها كرده او و حد بديد كرده او، و محكم [او] و متشابه او. (32)
تفسير كرده [آن حضرت] جملههاى او [را]، و بيان كرده مشكلهاى او [را]، ميان [آنچه از احكام كه] فرا گرفته [شده] عهد به دانش او، و [آنچه] فراخ گرفته [شده] بر بندگان در نادانستن آن، و ميان [آنچه] ثابت كرده در كتاب واجب [بودن] او، [و ليكن] دانسته [شده] در شريعت منسوخ [بودن] او، و [ميان آنچه] واجب [شد] در نهاد رسول فرا- گرفتن او، [و ليكن] رخصت داده [شده] در كتاب ترك او، و ميان [آن حكم كه] واجب [است] مر وقت او، و زايل شونده در آينده [او]، و جدا كننده ميان حرام او: از گناه بزرگ كه بيم كرد بر او به آتشهاى خود، يا گناه خرد كه بساخت براى آن آمرزش او، و ميان قبول كرده در نزديكتر او، و فراخ فرا گرفته در دورتر او (33)