من أحدهم كنصرة العبد من سيّده، إذا شهد أطاعه، و إذا غاب اغتابه، و حتّى يكون أعظمكم فيها غناء أحسنكم باللّه ظنّا، فإن أتاكم اللّه بعافية فاقبلوا، و إن ابتليتم فاصبروا، فإنّ العاقبة للمتّقين. (2)

98- و من خطبة له عليه السلام

نحمده على ما كان، و نستعينه من أمرنا على ما يكون، و نسأله المعافاة في الأديان، كما نسأله المعافاة في الأبدان. (1) أوصيكم عباد اللّه بالرّفض لهذه الدّنيا التّاركة لكم و إن لم تحبّوا تركها، و المبلية لأجسادكم و إن كنتم تحبّون تجديدها. (2) از سيّد و مهتر او، چون حاضر باشد مطيع باشد او را، و چون غايب شود غيبت [كند] او را، و تا كه باشد بزرگترين شما در آن فتنه [از جهت بى‏نيازى‏] خوب‏ترين شما به خدا [از جهت‏] گمان، پس اگر آرد به شما خدا عافيتى قبول كنيد، و اگر مبتلا كنند شما را صبر كنيد، پس بدرستى كه عاقبت و سرانجام مر پرهيزكاران را باشد. (2) 98- [و از خطبه‏هاى آن حضرت (عليه السلام) است‏] حمد مى‏گويم او- تعالى- را بر آنچه بود، و يارى مى‏خواهم از او از كار ما بر آنچه بباشد، و سؤال مى‏كنم از [او] عافيت دادن را در دين‏ها، چنان كه سؤال مى‏كنم از او عافيت دادن در بدن‏ها. (1) وصيّت مى‏كنم شما را بندگان خدا به ترك كردن مر اين دنياى زبون [را كه‏] ترك كننده است مر شما را و اگر چه شما دوست نمى‏داريد ترك آن را، و كهنه كننده [است‏] مر تنهاى شما را، و اگر چه هستيد شما كه دوست مى‏داريد نو كردن آن را. (2)