و لا لقائل فيّ مغمز. (3) الذّليل عندي عزيز حتّى آخذ الحقّ له، و القويّ عندي ضعيف حتّى آخذ الحقّ منه. (4) رضينا عن اللّه قضاءه، و سلّمنا للّه أمره. أ تراني أكذب على رسول اللّه صلّى الله عليه وآله و اللّه لأنا أوّل من صدّقه، فلا أكون أوّل من كذب عليه. (5) فنظرت في أمري، فإذا طاعتي قد سبقت بيعتي، و إذا الميثاق في عنقي لغيري. (6)

38- و من خطبة له عليه السلام

و إنّما سمّيت الشّبهة شبهة لأنّها تشبه الحقّ: فأمّا أولياء اللّه فضياؤهم فيها اليقين، و دليلهم سمت الهدى و أمّا أعداء اللّه فدعاؤهم فيها غمزى. (3) حقير نزديك من عزيز است تا كه فرا گيرم [حقّ او] را براى او [از ستمكار]، و توانا بنزديك من ضعيف است تا كه فرا گيرم حقّ [ضعيف‏] را از او. (4) راضى شديم ما از خدا حكم او را، و تسليم كرديم مر خداى [را] كار او را، اى مى‏بينى مرا [كه‏] دروغ گويم بر رسول خدا، [صلعم‏] و به خدا كه من اوّل كسى‏ام كه راست گو داشت او را، پس نباشم من اوّل كسى كه دروغ گويد بر او. (5) پس نظر كردم در كار خود، [پس‏] چون [وجوب‏] طاعت من [بر ايشان‏] بدرستى كه پيش بود به بيعت [كردن‏] مرا ايشان، و چون عهد و ميثاق رسول در گردن من بود مر غير مرا. (6) 38- [و از خطبه‏هاى آن حضرت (عليه السلام) است‏] و بدرستى كه نام نهاده‏اند شبهه را شبهه، براى آنكه ماننده است به حق، پس امّا دوستان خدا، روشنى ايشان در آن [شبهه‏]، يقين است، و دليل ايشان قصد راه راست است.