قرآن مجيد در داستان بلعم با عورا به همين مطلب اشاره مىكند، او كه داراى آيات و از مقرّبين درگاه خدا بود، دعايش مستجاب مىشد، با يك غفلت چنان پايش لغزيد كه خداوند او را تشبيه به سگ نمود.
در داستانى آمده كه شخص هيزمشكنى به صحرا رفته بود، آنجا مار بزرگى را ديد كه از شدّت سرما بىحال شده و توانائى حركت ندارد، از روى حسّ عطوفت آن را برداشت، ميان شال كمرش نهاد، و بعد شال را دور كمر خود بست، پس از مدّتى كه حركت كرد.. احساس كرد كه شال كمر او را فشار مىدهد، ديد كه مار گرم شده و حال كه جان گرفته خودش را دور كمر او مى پيچد و ميخواهد استخوانهايش را بشكند، اضافه بر آن مقدارى از زهر خود را ميان شال ريخته بود، كه هنوز به بدن هيزم شكن نرسيده بود، نفس نيز مانند اين مار مىباشد تا زمانى كه رمق و حالى ندارد از او كارى ساخته نيست، مهم اين است هنگام توانستن بر گناه چقدر مىتواند خودش را نگاه دارد:
شخصى از دوستان ما مىگفت كه يكى از آشنايانش عادت به خوردن ربا داشت، و هيچ نصيحتى در وى مؤثّر واقع نمىشد، روزى در بستر بيمارى افتاد، حالتش دگرگون شده تا جائى كه دكتر تشخيص داد كه مرگش نزديك مىباشد، دوست ما مىگويد: براى ديدن از او به سراغش رفتم، و هنگامى كه جوياى احوال شدم؟ گفت: دكتر جوابم كرده، و ديگر چند روزى بيشتر زنده نخواهم ماند، من ديدم فرصت خوبى است براى نصيحت به اين شخص، گفتم: هنوز هم دير نشده، بيا و توبه كن، و اين اموال حرامت را پاك كن، افرادى را كه مىشناسى از آنان ربا گرفتهاى.. پولهايشان را پس بده، و افرادى را كه نمىشناسى پولهايشان را ردّ مظالم برايشان بده.. ديدم كه خنده تلخى بر لبان لرزان و خشكيدهاش نقش بست، و با سختى گفت: من وقتى كه سالم بودم نتوانستم شيطانم را شكست دهم، آيا الآن كه مريضم مىتوانم؟!