هزار گوهر

چه دارى تو از توشه آخرت ندانى كه پرهيزكارى بود ز حرص و طمع بركنارى بود

چو خواهى شوى رستگار عاقبت‏ ز حرص و طمع بركنارى بود ز حرص و طمع بركنارى بود

رود نعمت منعم آنگه ز دست، كه حقّ خدا را نسازد ادا نيارد سپاس الهى بجا

به فقر اندر افتد، شود خوار و پست، نيارد سپاس الهى بجا نيارد سپاس الهى بجا

بود زينت باطن اى نيكخوى ز تقوى است آن را جمال و صفا كه اتقى است اكرم، بنزد خدا

بسى بهتر از زينت روى و موى‏ كه اتقى است اكرم، بنزد خدا كه اتقى است اكرم، بنزد خدا