توانگر چو امساك ورزد خطا است ورا بذل و بخشش پسنديده‏تر قناعت به درويش زيبنده‏تر

بغايت نكوهيده و نابجا است‏ قناعت به درويش زيبنده‏تر قناعت به درويش زيبنده‏تر

گنهكار چون پوزش آرد بكار، چه زشت است كيفر كشيدن از او بود عفو او قيمت آبرو

ز كردار خود باشد او شرمسار، بود عفو او قيمت آبرو بود عفو او قيمت آبرو

ترا همّت ار شهوت و خوردن است، چه دور است خير از تو اى چارپا چو مردى چه دارى كه ماند بجا

نه اين زندگانى به از مردن است‏ چو مردى چه دارى كه ماند بجا چو مردى چه دارى كه ماند بجا