در اذان مىگفته است. و اين امر تا اوايل قرن پنجم جريان داشته است زيرا ابن الجوزى در ضمن وقايع سال 420 هجرى پس از ذكر وقايعى كه در مسجد براثا (بعدا اجمالى در باره اين مسجد گفته خواهد شد) رخ داد مىگويد: خليفه خطيبى به نام ابو منصور براى آن مسجد معين كرد و او در منبر در پايان سخن خود گفت: خداوندا مسلمانان و هر كس را كه على را مولاى خود ميداند بيامرز.
(3) عزادارى براى امام حسين عليه السلام
به صورتهاى مختلف يكى از شعارهاى بارز شيعه است كه از بعد از واقعه كربلا تا امروز بر پا مىشده است.
قبل از قرن چهارم، در زمان ائمه اطهار عليهم السلام خواصّ شيعه در روز عاشورا به حضور امام مىرسيدند و به ياد واقعه كربلا به سوگوارى مىنشستند و شعرا اشعارى را كه در باره آن روز انشاء كرده بودند، انشاد مىكردند، بعد از زمان ائمه هم عزادارى شيعه به طور پنهانى انجام مىيافت ليكن اشعارى كه در آنها به واقعه كربلا تصريح يا اشاره شده بود، آشكارا خوانده مىشد.
از شروع قرن چهارم به تدريج انواعى از عزادارى براى واقعه كربلا علنى شد كه در اينجا چند نوع از آن به طور اختصار ذكر مىشود:
در قرن چهارم كسانى بودند كه كارشان نوحهگرى بر امام حسين عليه السلام و ذكر مصائبى بود كه بر آن حضرت و اصحاب او وارد آمده بود، از جمله در اوايل قرن چهارم نوحهگرى بود به نام خلب (به كسر خاء و سكون لام) شعرى كه معمولا اين نوحهگر مىخواند با اين بيت شروع مىشود:
اشعارى كه نوحهگرها مىخواندند، فقط مشتمل بر مصائبى بود كه بر امام حسين و اهل بيت و اصحاب آن حضرت وارد آمده بود و در آنها هيچ تعرضى به سلف نمىشد، معهذا ابو محمد بر بهارى از علماى معروف حنبلى و از بنيانگذاران نخستين مذهب وهابى، دستور