شما را بيهوده نيافريده و مهمل و بى خاصيت رهاتان نساخته و از همه نعمتهايى كه شما را بخشيده آگاه است و همه احسانهايش بشمار، يعنى آن چنان نيست كه گسترش دامنه نعمت او از ديدگاهش دور بماند و نا آگاهانه از خزانهاش سرازير گردد كه اين بى تدبيرى است (و با ذات خالق سازگار نمىباشد.)، پس اكنون كه با علم و آگاهى به همه جوانب اين همه نعمت بشما داده است چرا از او فاصله مىگيريد و بسوى او باز نمىگرديد و خود را با آن عظمت بى نهايت مرتبط و متصل نمىسازيد و از كنار چنان درياى ژرف و خوشگوارى، خشكيده كام باز مىگرديد پس از او گشايش و بخشش بخواهيد و نيز پيروزى و سعادت را از او درخواست كنيد. زيرا ميان شما و او هيچ حائلى نيست و هيچ حجابى شما را از او جدا نخواهد كرد (و اگر باشد تو، خود هستى كه بايستى از ميان برخيزى) و هيچ درى از سوى او برويتان بسته نشده است. و مكان و زمان در پيشگاه او حاضرند و از محضر ربوبى دور نيستند و او با هر انسان و پريزادى هست.
همين جا مىايستيم و وسعت ديدگاههاى را مىنگريم كه از اين رهگذر پديد مىآيد و بايد پديد آيد. آيا چنين انسانى با آن كس كه انديشهاش از شعاع شكمش تجاوز نمىكند يكسان است و آيا اين بزرگى و شكوه جز از عظمت خدا مايه مىگيرد نكته ديگرى كه ياد آن بحث را تكميل مىسازد سازندگى و روشنگرى عظمت خدا در مكتب امام امير المؤمنين عليه السلام است كه آنرا وسيله سرگرمى و وقت گذرانى نمىداند و عظمت خدا را بعنوان آثار باستانى و محير العقول و برجهاى تاريخى و اهرام حيرت انگيز و مجسمههاى پر صلابت و كوه پيكر ياد نمىكند كه توجه بدانها صرفا جنبه تفريح و تفنن و احيانا استعمار داشته باشد، بلكه توجه، سازنده روح و رفتار آدمى، و زائيده منش عزت و بزرگوارى است كه نظر و نگاه، دهليز انتقال حقايق است كه در قرآن عزيز آمده است: أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنَّاها وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ... تَبْصِرَةً وَ ذِكْرى لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ. آيا منكران حق، آسمان را فراز خود نمىنگرند كه ما چگونه آنرا سخت و مستحكم و بدون هيچ شكاف و خلل بنيان كرده و زينت داديم، و زمين را در نمىنگرند كه آنرا بگسترديم و در آن كوههاى استوار افكنديم، و هرگونه گياه و رستنى زيبا و پر طراوت از آن رويانديم، اينها همه بخاطر آگاهى و هوشيارى هر بندهيى است