در آن زمان كه فرمانروايان و خلفاى اسلامى بر اسراف و اتراف و ولخرجى در بيت المال مسلمانان مىپرداختند نوع مردم «كه بيت المال از آن آنان محسوب مىشد» در فقر و فاقه و فشار اقتصادى بسر مىبردند.
باقر شريف قرشى در كتاب با ارزش خود بنام حيات الامام موسى بن جعفر در بررسى وضع مردم آن زمان چنين مىنويسد «در شهرهاى اسلامى اكثريت مردم همدم با فقر و محروميت بودند و در زير كابوس فقر و ستم و تيرهروزى از پاى در مىآمدند. ثروتها و دارائىها نزد طبقهاى مخصوص از آوازهخوانان و بىشرمهاى فسادگر تراكم يافتهبود و آوازهخوانان در همه گونه لذتها و خوشىها هنرمند بودند بحدى كه در خواستهاى نفسانى زيادهروى مىكردند ولى بر سر عامه مردم ستم حكمرانان ستمگر و فشار وصول خراج و ماليات و گرسنگى و فقر سايه افكنده بود. شاعر معروف ابو العتاهيه كه وضع نابسامان اقتصادى مردم و فشار و شكنجههاى حكام را درك ميكرد بعنوان صداى محرومان و ستمديدگان ملت حقايق را در قصيدهاى كه به امپراطور بغداد خطاب ميكرد افشاء كرد».
«من مبلغ عنى الامام نصائحا متواليه
«چه كسى پيامهاى خيرخواهانه مرا به زعيم مسلمانان مىرساند
إنّى أرى الأسعار أسعار الرعية عالية.
چون من نرخهاى اجناس مورد نياز مردم را گران مىبينم
و أرى المكاسب نزرة و أرى الضرورة فاشية
درآمدها را كم و نيازمندى و تهيدستى مردم را همهجا مىبينم.
و أرى غموم الدهر رائحة تمرّ و غادية
غم و اندوه روزگار را صبح و شام در جولان و رفت و آمدند.
و ارى اليتامى فى البيوت الخالية
يتيمان بىسرپرست در خانههاى بدون غذا و وسائل بسر مىبرند
من بين راج لم يزل يسمو اليك وراجيه
اين فرياد مردم است كه هميشه بسوى تو اوج مىگيرد.
يشكون مجهودا بأصوات ضعاف عالية
بيچارهها با بىرمقى صداى ضعيف خود را بلند مىكنند