خود بزرگ بينى مىشوم.
شگفتا امام اين سخن را در پاسخ كسانى مىگويد كه در برابر آن همه تلاشها و تحمل مشقتها و فدا كاريها و گذشتها و خون دلهاى امامشان و نيز در برابر علم و شجاعت و خصائص برتر و بالاخره در مقابل ابعاد نامحدود شخصيت او زبان به سپاس و ستايش گشودهاند و امام را فقط در موضع امامتش مىستايند چرا كه امام پيش از آنكه به موضع خويش بنگرد كه پاك است و معصوم موضع امتى را مىنگرد كه براى هميشه بايد از منجلاب ستايشگرى و چاپلوسى بدور باشد تا زمامدارانشان طمع نورزند و در هوس نيافتند.