او (وليد بن مغيره) براى مبارزه با قرآن انديشه كرد و مطلب را آماده ساخت، مرگ بر او باد چگونه براى مبارزه با حق نقشههاى خويش را آماده ساخت، باز هم مرگ بر او چگونه مطلب و نقشههاى شيطانى خود را آماده نمود، سپس نگاهى افكند بعد چهره درهم كشيد و عجولانه دست بكار شد سپس پشت به حق كرد و تكبر ورزيد و سرانجام گفت: اين قرآن چيزى جز يك سحر جالب همچون سحرهاى پيشينيان نيست، اين سخن انسان مىباشد.
اما به زودى ما او را وارد دوزخ مىكنيم و تو نمىدانى دوزخ چيست؟ آتشى است كه نه چيزى را باقى مىگذارد و نه چيزى را رها مىسازد، پوست بدن را به كلى دگرگون مىكند و نوزده نفر از فرشتگان عذاب بر آن گمارده شدهاند.
مأموران دوزخ را جز فرشتگان عذاب قرار نداديم و تعداد آنها را جز براى آزمايش كافران معين نكرديم تا يهود و نصارى يقين پيدا كنند و ايمان مؤمنان افزوده شود و اهل كتاب و مؤمنان در حقانيت اين كتاب آسمانى ترديد به خود راه ندهند، و كافران بگويند:
خدا از اين توصيف چه منظورى دارد؟ آرى اينگونه خداوند هر كس را بخواهد گمراه مىسازد و هر كس را بخواهد هدايت مىكند و لشكريان پروردگارت را جزا و كسى نمىداند و اين جز هشدار و تذكرى براى انسانها نيست.
اين چنين نيست كه آنها تصور مىكنند، سوگند به ماه و به شب هنگامى كه دامن برچيند و پشت كند و به صبح هنگامى كه چهره بگشايد كه آن حوادث هولناك قيامت از مسائل مهم است، هشدار و انذارى است براى همه انسانها، براى كسانى از شما كه مىخواهند تقدم جويند يا عقب بمانند، به سوى هدايت و خيرات پيش بروند و يا نروند.
هر كس در گرو اعمال خويش است، مگر اصحاب يمين كه نامه اعمالشان به دست راستشان مىدهند، آنها در باغهاى بهشتند و از مجرمان مىپرسند:
چه چيز شما را به دوزخ فرستاد؟ مىگويند: ما از نمازگزاران نبوديم و مستمندان را اطعام نمىكرديم و هميشه با اهل باطل همنشين و همصدا بوديم و همواره روز جزا را انكار مىكرديم تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد لذا شفاعت كنندگان به حال ما سودى نبخشيد.