صفحه ى 273
گيريم، و در راه خدا براى خود قيمتى قايل نشويم و آماده زندگى زاهدانه و سخت باشيم. تنها در اين هنگام است كه بركات خدا شامل حال ما مى شود و رحمت خود را بر ما فرومى فرستد و بر ناتوانى و شكست خوردگى پيروز مى شويم.
قبله تازه جزء متمم نعمت رسالت بود، چه رسالت سبب آن شد كه امت اسلامى در رديف امتهاى داراى رسالت الاهى قرار گرفت، ولى اشتراك با آنها در قبله از استقلال فرهنگى و اجتماعى و سياسى آن مى كاست، كه با جدا شدن قبله صورت اتمام پذيرفت، و به همين سبب خداوند متعال گفت: «وَ لِأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ» كه مقصود از آن اين است كه مسلمانان اين استقلال را به ياد داشته باشند و هر چه بيشتر در پيرامون رسالت خدايى گرد آيند، چه هر چه بيشتر در پيرامون آن جمع شوند، استقلال ايشان استوارتر و صفوف آن منظمتر و آراسته تر خواهد شد.
به همين سبب خدا رسالت را به ياد ايشان مى آورد و مى گويد:
[151] «كَما أَرْسَلْنا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ- همان گونه كه از خود شما پيامبرى در ميانتان فرستاديم،» و اين فرستاده از بنى اسراييل نبوده كه چشم به راه آن داشتند كه رسالت در ميان ايشان نازل شود. و اين رسول به كارهايى خواهد پرداخت كه هدفهاى هر رسالت است:
«يَتْلُوا عَلَيْكُمْ آياتِنا وَ يُزَكِّيكُمْ وَ يُعَلِّمُكُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ يُعَلِّمُكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ- تا آيات ما را بر شما فروخواند و پاكيزه تان سازد، و به شما كتاب و فرزانگى آموزد، و چيزهايى به شما بياموزد كه آنها را نمى دانستيد.»
اين رسالت چيزى است كه كارمايه ها و نيروهاى شما را به كار انداخت، و يگانگى كلمه به شما بخشيد و هسته تمدن شما شد.