تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 274

هر امت به رسالتى نياز دارد، و هر چه اين رسالت به حقيقت نزديكتر باشد، آن امت براى برپاخاستن نيرومندتر و شايسته تر خواهد شد و در رسالت اسلامى تلاوت آيات خدا به منظور آگاه ساختن آدمى براى توجه به خدا است، و پرورش روح در او به عنوان شالوده اى براى بنا كردن ماهيت و طبيعت امت توحيدى محسوب مى شود.

و پس از يكتاپرستى از راه متوجه كردن انسان به آيات خدا، مرحله تربيت رسالتى براى پاك كردن نفس از متعلقات منفى آن (و يزكيكم) از فرديت و نادانى و شتاب و ترس و سستى اراده و سستى همت و ... و ... مى آيد.

امتى كه نتواند بر جنبه هاى اخلاقى منفى خود پيروز شود، نمى تواند از شريعتها و از نظم بهره مند شود، و برترى ارادى پيدا كند، و گردن نهادن ارادى آن به پيروى از قوانين دينى شرط اساسى براى هر نظام يا قانون است.

و در مرحله سوم امت نيازمند دو نوع نظام است. يكى نوع ثابت كه قرآن آن را به نام «كتاب» مى خواند، و ديگرى آنكه با گذشت زمان تطوّر پيدا مى كند، و به نظر من همان است كه قرآن آن را به نام «حكمت» خوانده است.

اينها شرايط ثابت براى بنا كردن و ايجاد هر امت است، و رسالت الاهى همه اين شرايط و افزونتر بر آن را جايز است، بدان سان كه در برابر امت افقهاى تازه اى از علم مى گشايد.

«وَ يُعَلِّمُكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ و بر ما است كه پيوسته اين رسالت را به ياد داشته باشيم، و نيازمندى خودمان را به آن و سودمندى آن را براى خود از ياد نبريم.

[152] و بنا بر اين بر ما واجب است كه شكرگزار خدا براى ارزانى داشتن نعمت رسالت باشيم تا خدا ما را از آن بهره مند سازد، و خدا را بر آن سپاسگزار باشيم تا بر روشنى ما در آن بيفزايد، و به اين نعمت كه بهره ما ساخته است كفران نورزيم كه نعمت ناسپاس مانده از ميان مى رود.

«فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُوا لِي وَ لا تَكْفُرُونِ- پس به ياد من باشيد