[سوره آل عمران (3): آيات 159 تا 164] - تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 639

آيا مرگ، تنها مخصوص كسى است كه براى خدا سفر مى كند يا در راه به ميدان جنگ مى رود؟ و آيا زندگى مختص كسى است كه در خانه خود مقيم شود؟ هرگز، خدا مرگ و زندگى را چنان كه خواهد مقدر مى سازد.

«وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ- و خدا به آنچه مى كنيد بينا است.»

و پاداش كسى را كه در راه او به سفر مى رود يا مى جنگد ضايع نمى كند.

[157] پس اگر آدمى باقى بماند پاداش خود را به صورت كامل از خدا دريافت خواهد كرد، اما اگر بميرد به رحمت خدا مى رسد.

«وَ لَئِنْ قُتِلْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَحْمَةٌ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ- و اگر در راه خدا كشته شويد يا بميريد، اين آمرزشى و رحمتى از خدا است، و نيكوتر از آن چيزها است كه گرد مى كنيد.»

ما، به عنوان بشر، در معرض فشارهاى شهواتيم، و گاه سقوط مى كنيم و چيزهاى بد و گناه كسب مى كنيم، و چون مرگ ما فرارسد، اين بديها به ما ملحق مى شود و به صورت عذابى سخت درمى آيد. اما اگر در راه خدا كشته شويم، شهادت همه گناهان را پاك مى كند.

و خوشا به حال آن كس كه پاك از گناه مى ميرد و بدون حساب به بهشت درمى آيد.

[158] عمل براى خدا است، و مرگ يا كشته شدن همچون درى براى داخل كردن به رحمت خدا، پس چرا بايد مؤمن صالح از آنها بترسد.

«وَ لَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ- و اگر بميريد يا كشته شويد، هرآينه به سوى خدا محشور خواهيد شد.»

[سوره آل عمران (3): آيات 159 تا 164]

فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ (159) إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (160) وَ ما كانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ وَ مَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِما غَلَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ ثُمَّ تُوَفَّى كُلُّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (161) أَ فَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَ اللَّهِ كَمَنْ باءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ (162) هُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ بَصِيرٌ بِما يَعْمَلُونَ (163)

لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ (164)