[282] بنا بر اين قرآن چنان مقرر مى دارد كه بايد مدت پرداخت دين معين باشد و اين امر نوشته شود تا مطالبه آن به آسانى صورت پذير باشد، و در نتيجه هيچ كس از ترس تأخير پيدا كردن رسيدگى به طلبش از شخص ديگر يا انكار آن از طرف شخص بدهكار از وام دادن به برادر دينى خود شانه تهى نمى كند:«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا تَدايَنْتُمْ بِدَيْنٍ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ- اى كسانى كه ايمان آورده ايد، اگر براى مدتى معين از يكديگر وام گرفتيد، آن را بنويسيد.»در اين جا مسئوليت متوجه تربيت شدگان و درس خواندگان است كه بايد در نوشتن سند رعايت عدل و داد را بكنند و چيزى را زياده يا كم ننويسند، و مسئوليت نويسندگى را بپذيرند و به سببى يا سببى ديگر از نوشتن شانه تهى نكنند:«وَ لْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ كاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَ لا يَأْبَ كاتِبٌ أَنْ يَكْتُبَ- و بايد نويسنده اى ميان شما به دادگرى (سند) بنويسد، و نبايد نويسنده از نوشتن خوددارى كند،» و بايد به ياد داشته باشد كه خدا او را به نعمت نويسندگى متنعم ساخته، و بر او واجب است كه شكر اين نعمت را بگذارد و آن را در خدمت بندگان خدا قرار دهد، و از نوشتن دريغ نورزد:«كَما عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْيَكْتُبْ وَ لْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ- چنان كه خدا به او آموخته است پس او بايد بنويسد و آنكه صاحب حق است آنچه را كه
لطفا منتظر باشید ...
