بعضى از مردم مال خود را در راه خدا به ضعفا انفاق مى كنند، و بعضى ديگر درست عكس آنانند و ضعفا را مورد بهره بردارى قرار مى دهند، و حيثيت اقتصادى خود را بر روى خرده ريزهاى حاصل از ثروتهاى محدود آنان بنا مى كنند اينان همان رباخوارانند كه قرآن در اين جا درباره آنان سخن مى گويد، بدان سبب كه گروه متناقض با انفاق كنندگانند كه در درس گذشته از ايشان سخن رفت.در آيه نخستين از نتايج تلخ اشتباه كردن معامله و فروش با ربا بحث مى شود، و آيه دوم از تفاوت ميان انفاق كننده در راه خدا و رباخوار سخن مى گويد كه بخشش اولى را خدا چند برابر پاداش مى دهد و دومى را از ميان مى برد.پس از آنكه قرآن نظرها را به نماز و زكات به اعتبار اين كه دو وسيله براى رهايى مؤمن از فشار شهوات و از جمله آنها شهوت ثروتمند شدن سريع به وسيله ربا است جلب كرد، مؤمنان را بدان مى خواند كه ربا را ترك كنند و تنها به رأس المال بس كنند. و قرآن به اين هم بس نكرده و در آيه پس از آن گفته است كه اگر به همكارى نمى تواند دين خود را ادا بايد به او مهلت دهند، اما آخرين آيه ما را متوجه پرهيزگارى مى كند كه صفتى نفسانى است و دورى جستن از ربا يكى از مظاهر آن است.
لطفا منتظر باشید ...
