لطفا منتظر باشید ...
صفحه ى 354
على (ع) گفته است: «هيهات، هيهات، كه بهشت خدا با فريب بهره كسى شود».
انفاق راه فداكارى است
[215] و همچون در جنگ، در حالت صلح نيز فتنه و بلا به صورت ضرورت انفاق مال تجسم پيدا مى كند. و انفاق آمادگى نفسانى خارجى براى جنگ است، و در اين جا قرآن به جانب نفسى انفاق اشاره مى كند، چه واجب است كه اين انفاق خالص و محض براى خدا بوده باشد، تا انفاق كننده را بر بخشيدن مال و فداكارى تربيت كند، چه فداكارى، همچون هر صفت نفسى ديگر نيازمند تمرين است تا اندك اندك رشد كند، و از مال اندك آغاز مى شود، و سپس مال فراوان است، و آن گاه جنگ و كشتار و استوارى در آن، و به همين سبب قرآن در اين جا جهت انفاق را تعريف مى كند و پيوستگى شديد آن را به فداكارى نفس آشكار مى سازد، و كمتر ديده مى شود كه قرآن از فداكارى با نفس و جان سخن نگويد بى آنكه پيوسته به فداكارى مالى بوده باشد.
«يَسْئَلُونَكَ ما ذا يُنْفِقُونَ قُلْ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْرٍ فَلِلْوالِدَيْنِ- از تو مى پرسند كه: چه چيز انفاق كنند؟ بگو هر چيز خوبى كه انفاق مى كنيد، بايد به پدر و مادر دهيد.»
پس هر چيز خوب را مى شود انفاق كرد، ولى بر ما لازم است كه منظور از آن را معين كنيم، و آن خواستن رضاى خدا است كه دور از هدفهاى مادى و ريا باشد، بلكه براى پدر و مادر است.
«وَ الْأَقْرَبِينَ وَ الْيَتامى وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ- و خويشاوندان و يتيمان و درويشان و در راه ماندگان و هر كار نيكى كه بكنيد خدا از آن آگاه است.»
[216] امت مسلمان به استقامت بر حق و فداكارى على رغم دشواريهاى آن ممتاز است، چنان كه نبرد كردن در اسلام واجب است در صورتى كه شخص از
