و از اين رو قرآن حكيم به تفسير اين ناحيه توجه كرده و در آغاز، سخن پيرامون قرآن «قاعده كلى» را كه شايسته است راهى باشد براى فهم قرآن عرضه مى كند كه همان قاعده «محكم و متشابه» است و بنا بر آن لازم است شخص از قرآن آياتى را مورد نظر قرار دهد كه معنى آنها را به خوبى مى فهمد، و براى او كاملا واضح است.اگر هر كس به افكارى توجه كند كه كاملا براى او روشن و آشكار است، و از گفتن چيزى كه آن را نمى داند خوددارى كند، علم و جهل با يكديگر آميخته نمى شود، و غرور دانايى اشخاص را فرانمى گيرد، در صورتى كه اگر عمل عكس صورت بگيرد، آزمنديهاى روح او با علم پيدا كردن به انديشه هاى نادرست سيراب مى شود و در نزد او دانايى و نادانى با يكديگر مى آميزد، و غرور علمى را خواهد پراكند و به جهل دلخوش مى شود و فكر جامد پيدا مى كند و علم او سودى برايش ندارد.توقف در آيات محكمات و نپرداختن به متشابهات، و همچنين به معنى تربيت شدن عقل در نزد آدمى و رشد پيدا كردن قدرت آن براى كشف حق و باطل و