گروهى از مسلمانان چنان تصور مى كنند كه تدبّر در قرآن، كه تدبّر در قرآن، جز براى كسى كه بهره وافرى از علم داشته باشد، روا نيست، و گواه اين پندار خود را بعضى از روايات مى دانند كه در آنها از تفسير قرآن به رأى نهى شده است.ولى اين گمان كاملا غير منطقى است، بدان سبب كه خداى متعال، در آن هنگام كه بندگان خود را به تدبر در قرآن فرمان داده، و بلكه هر انسان را در هر زمان و هر سرزمينى مخاطب قرار داده، بر كتاب خود و آفريده هاى خويش دانا بوده است.خداوند سبحانه و تعالى در كتاب خود چنين گفته است:«هذا بَيانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ- اين گفتار و بيانى براى مردم، و راهنما و پندى براى پرهيزگاران است». (138/ 3)و آيا ممكن است كه خدا بيانى براى همه مردم فراهم آورد و آن گاه ايشان را از كوشش براى فهميدن آن يعنى تدبّر در آيات قرآن حكيم منع كند؟ در اين صورت فايده آن چه مى توانسته است بوده باشد؟خطابهاى قرآن كه در آنها با «يا أَيُّهَا النَّاسُ» عموم مردم، يا با «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا» همه مؤمنان مخاطب كلام خدا واقع مى شوند، براى آن است كه همگان كلام خدا را بشنوند و آن را بفهمند. آيا با اين حال مى توان تصور كرد كه
لطفا منتظر باشید ...
