لطفا منتظر باشید ...
صفحه ى 268
مى فريبد و دين را با وجود علم داشتن به آن تحريف مى كند، و بنا بر اين واجب است كه پيروى ما از مرد دين به صورت مطلق نباشد، بلكه در حدود راهنمايى عقلهايمان و معرفتى باشد كه به ارزشهاى رسالت الاهى داريم.
مرد عادى نمى تواند دريچه هاى علم را بر روى جان و روان خود ببندد، و كاملا متكى و متّكل بر اصحاب علم شود، چه اين ممكن است سبب فروافتادن وى در مهلكه ها شود، بلكه لازم است به عقل و فطرت خود تشخيص دهد كه از چگونه مردى پيروى مى كند كسانى كه در دنيا زاهدند، و حدودى براى شهوات خود قائلند، و به مخالفت با هواهاى نفسانى خويش مى پردازند، و نسبت به اوامر خدا اطاعت كامل دارند، تنها كسانى هستند كه مى توان به ايشان اعتماد كرد و به پيروى ايشان برخاست.
چگونه رستگارى را تأمين كنيم؟
[148] آيا به مجرّد رو كردن به جانب مسجد الحرام مى توانيم رستگارى را براى خود تأمين كنيم؟ و آيا مى توانيم به تأكيد بگوييم كه آن كس كه رو به بيت المقدس بايستد از دوزخيان است؟
هرگز! اينها مظاهر خارجى عبادت است، ولى عبادت حقيقتى عبارت است از: تسليم شدن به خدا، و به انجام دادن كار نيك و شايسته برخاستن، و هر چه در امتى عمل صالح فراوانتر باشد، آن امت به خدا نزديكتر است، و اما قبله تنها يك مظهر خارجى است نه بيش از اين.
«لِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها
- و هر كس را راهى و جهتى و قبله اى است كه رويش را به سوى آن مى كند،» بعضى به سوى مسجد الحرام و بعضى به سوى بيت المقدس.
«سْتَبِقُوا الْخَيْراتِ
- پس به انجام دادن كارهاى نيك شتاب كنيد،» كه هدف رسالتها همين است، و چنان نباشد كه مجادله كردن شما درباره قبله جايگزين سبقت گرفتن شما بر يكديگر در انجام كارهاى خوب شود.
