[35] و اكنون به قصه اى از اين گزينش گوش فرامى داريم، و داستان از درون يك قلب پاك و نيت صادق و ايمان بازگردنده به خدا آغاز مى شود:«إِذْ قالَتِ امْرَأَتُ عِمْرانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ ما فِي بَطْنِي مُحَرَّراً فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ- در آن هنگام كه زن عمران گفت:پروردگارا، من آنچه را كه در شكم دارم، خالص و آزاد از هر قيد نذر تو كرده ام، پس آن را از من بپذير كه تو شنوا و دانايى.»او زنى همچون زنان ديگر بود، به جنينى باردار شد، و به تفكر درباره سرنوشت جنين تازه پرداخت. در اين انديشه نبود كه او مردى توانگر يا پادشاهى بزرگ شود، يا دانشمندى يا پزشكى يا مهندسى يا چيزى شبيه اينها. و در بند روزهاى آينده خود در كنار او نبود كه در دشواريهاى زندگى يار و غمخوار او باشد كه مقاومت وى در برابر سختيها ضعيف مى شود. همسر عمران هرگز به اين آرزوهاى مادّى فكر نمى كرد، بلكه در انديشه رسالت انسان در زندگى بود كه عبارت از پرستش خدا و عمل كردن در راه او است. پس نذر كرد كه پسرش را براى اين هدف آماده سازد و او را از هر رابطه اجتماعى ديگر آزاد كند، تا به آسودگى در راه خدا گام بردارد و سپس از خدا به تضرع درخواست كرد كه نذر او را بپذيرد.[36] آرزوى زن عمران در همه دوران باردارى همين بود، و چون بار خود بر زمين نهاد و او را دختر يافت و آرزوى خود بر باد رفته ديد، از خود بيخود شد، چه، گمان مى كرد كه دختر نمى تواند از همه چيز فارغ شود و به خدمت جهادى در راه خدا بپردازد:«فَلَمَّا وَضَعَتْها قالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُها أُنْثى وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما وَضَعَتْ- پس چون آن را بر زمين گذاشت گفت: پروردگارا، آنچه بر زمين نهاده ام دختر است. و خدا داناتر بود به اين كه چه چيز بر زمين نهاده است.»او دخترى چون دختران ديگر نبود. او صديقه اى بود كه در زهدان زن عمران
لطفا منتظر باشید ...
