جزاى ارتداد - تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 568

همه اين كسان بنا بر طبيعت مردمان ستم وارد مى كنند، به همان گونه كه بر خود ستم كرده اند آيا مى شود كه پرستنده شهوات يا نژاد به ديگران ستم نكنند؟

ستمگرى با هدايت متناقض است، چرا كه ظلم حجاب عقل است و ضمير را تباه و اراده را در جان آدمى سست مى كند.

«كَيْفَ يَهْدِي اللَّهُ قَوْماً كَفَرُوا بَعْدَ إِيمانِهِمْ- چگونه خدا قومى را هدايت كند كه پس از ايمان آوردنشان كافر شده اند؟» ايمانى برخاسته از قلب يا ظاهرى، «وَ شَهِدُوا أَنَّ الرَّسُولَ حَقٌّ- و گواهى دادند كه رسول حق است،» گواهى ظاهرى، «وَ جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ- و آيات آشكار به ايشان رسيد» كه از لحاظ عقلى قانع شدند و بنا بر اين پس از تكميل عناصر ايمان كافر شدند.

«وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ- و خدا گروه ستمكاران را هدايت نخواهد كرد.»

چرا كه اينان، به سبب تقديس ارزشهايى جز ارزش توحيد، و از آن به راه كفر به خدا روانه شدن، ستمگر شده اند.

جزاى ارتداد

[87] نخستين و دردناكترين كيفرى كه علماى بد مى بينند، اين است كه خدا عقل را از ايشان مى گيرد، و ميان ايشان و حقيقت حجابى از شهوات ايشان مى كشد، و در واقع گواهيهاى حق را نمى بينند.

و دومين جزا: اين است كه از سرزمينهاى گسترده خدا دور مى شوند، از آن روى كه خدا نعمت ايمان را از ايشان سلب مى كند، و از شيرينى مناجات و سخن گفتن با خدا و ارتباط روحى با او محروم مى شوند، و در نتيجه از همه ارزشهاى عالى، همچون ارزش حق و ارزش آزادى و كرامت و عدالت و مساوات