[190] جنگ كردن در وقت ضرورت بر امت واجب است، و اين در آن هنگام است كه هدف از آن تحقق بخشيدن به ارزشهاى الاهى در زمين بوده باشد، و در عين حال از آن گونه هدفها باشد كه همه ملتها براى اقامه حق و آزادى و دادگرى و برابرى براى آن به قيام برمى خيزند.ولى حتى در آن مورد كه اين جنگ پس از در معرض تجاوز قرار گرفتن امت صورت گرفته است، لازم است كه محدود در چارچوب از بين بردن نيروى نظامى دشمن بوده باشد، نه تجاوز و تعدى به جان و مال.«وَ قاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقاتِلُونَكُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ- و در راه خدا با كسانى كه با شما مى جنگند بجنگيد، و تعدى مكنيد كه خدا متعديان را دوست ندارد.»اين درست نيست كه فرزندان امت چنان بينديشند كه چون به رسالت خدا وابستگى دارند، تعدى و تجاوز كردن براى ايشان جايز است هرگز چنين نيست و خدا متجاوزان را در هر جا كه باشند دوست نمى دارد.[191] و نبرد به ميدان نبرد محدود نمى شود، بلكه روا است كه امت مفسدان را، در هر جا كه بيابد، در صورتى كه آماده براى جنگ شده باشند، به قتل برساند، و حكمت مقتضى آن است كه اگر ضرورت دفاعى خواستار جنگ باشد، فرصتى براى آماده شدن به امت داده شود.«وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ أَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَ الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ- و هر جا آنان را يافتيد بكشيد، و از هر جا كه شما را
لطفا منتظر باشید ...
