چگونه خدا را دوست مى داريم؟ - تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 514

آنان را از ارزيابى كارها و انديشه هاى ايشان دور نگاه مى دارد، به همان گونه كه مردان سياسى و رهبران مسلّط به خود را تقديس مى كنند، و اين فكرى عقب افتاده است كه در ملتهاى ابتدايى نيز ديده مى شود.

قرآن، كتاب رهنمايى و نورى است كه براى رهانيدن انسان از غل و زنجيرهاى فكرى و اجتماعى نازل شده، و شك نيست كه بدترين غل و زنجير تقديس ذاتها است. در اين سوره داستان آل عمران همچون دليلى براى آن آمده است كه خدا بيهوده پيامبران خود را برنمى گزيند، بلكه از آن روى آنان را برگزيده است كه از نسلهاى پاكيزه بوده اند. پس آيات با فرمان دادن به پيروى و اطاعت از كتابها و فرستادگان خدا آغاز مى شود، سپس در آن روش برگزيده شدن فرستادگان از سوى خدا مطرح مى شود. اينان كسانى هستند كه چندان تفاوتى با يكديگر ندارند، و قرآن يادآور شده است كه آنان از تربيتى صالح و راستى ايمان مادر و پرهيزگارى پدر برخوردار بوده اند، و عوامل برگزيدگى اينها بوده است.

مريم صديقه و راستگو بود، بدان سبب كه مادرش او را نذر خدا كرده بود.

و اما يحيى پيامبرى صالح شد، بدان جهت كه پدرش در حق وى دعا كرده بود. و مريم تنها به نذر مادرش صديقه نشد، به همان گونه كه يحيى نيز تنها به دعاى پدرش به پيغمبرى نرسيد، بل از آن روى كه هر دو با عمل خود شايستگى برگزيده شدن از سوى خدا را پيدا كرده بودند.

چگونه خدا را دوست مى داريم؟

[31] آيا تنها همين كافى است كه پروردگار خودمان را به سادگى و عارفانه دوست بداريم؟ هرگز، دوستى راستين آن است كه عمل صالح آن را منعكس سازد و گرنه چيزى جز خودفريبى نيست. و خدا هيچ كس را بدون آنكه عمل صالح كرده باشد دوست نمى دارد. ولى ممكن نيست عمل، جز از طريق پيامبر، براى خدا باشد. چه خدا به هر فرد انسان وحى نمى فرستد. پس اگر ما بخواهيم كه دين را از طريق عقل خودمان كشف كنيم، انحرافات فراوان به آن راه