[2] هنگامى كه از خدا سپاسگزارى مى كنيم و او را با صفات نيكى كه در او است و در عمل به صورت نعمتهاى بزرگ و فراوان او بر ما تجلّى پيدا مى كند كه آشكارترين آنها نعمت توجه او به جسم و جان ما است و با آن خدا انسان را بزرگوارترين و برترين آفريده از بسيارى از آفريده هاى خود قرار دهد مى ستاييم، بيشتر متوجه تربيت و رعايت خداوند متعال هستيم و آن را سپاسگزارى مى كنيم. ولى اين تربيت تنها به آدمى اختصاص ندارد، چه، همه موجودات زنده از اين نعمت تربيت و رعايت خدا در حق خود، از زمان به دنيا آمدن تا هنگام مرگ، برخوردارند. گياه، نعمت عنايت را از جانب خدا دريافت مى كند، كه اين نعمت در پرتوهاى خورشيد تجسّم پيدا كرده است، و از آب آسمان كه بر آن فرومى ريزد، و املاح زمينى و بادهاى به ثمر رساننده گلها و ...خشكى و دريا كوه ها و ستارگان و كهكشانها و ... همه از توجّه و عنايت خدا و رعايت دايمى او برخوردارند.پس بايد در برابر خدا به حال خضوع و خشوع بايستيم كه عنايت و رعايت او ما و هر چه را كه متنعم به اين غايت است شامل مى شود، و بگوييم:«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ- سپاس خداى را كه پروردگار جهانيان است.»[3] و صفت دومى كه خدا را بر آن ستايش مى كنيم و به آن از او نام مى بريم، رحمت گسترده و دايمى او است كه او:«الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ- بخشنده مهربان است.»[4] چيزى كه هست نعمتهاى خدا عبث و بدون حكمت نيست. هدف
لطفا منتظر باشید ...
