[سوره البقرة (2): آيات 94 تا 100] - تفسیر هدایت جلد 1

صفحه ى 205

وَ اسْمَعُوا قالُوا سَمِعْنا وَ عَصَيْنا

- و آن گاه كه از شما پيمان گرفتيم، و كوه طور را بر بالاى سر شما نگاه داشتيم، تا آنچه را به شما داده ايم به نيرو نگاه داريد و گوش داريد گفتيد: شنيديم و نافرمانى كرديم.»

بعد از شنيدن ديگر عصيان و سركشى براى چه صورت گرفت؟ براى آنكه در حقيقت هنوز مال و نماينده و نماد آن يعنى گوساله را مى پرستيدند.

«وَ أُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ- و دلهاشان با (دوستى) گوساله سيراب شد.»

و حتى اين دوستى گوساله در دلهاى ايشان به صورت آبى درآمد كه زمينى خشك بنوشد و اين آب با هر ذره از ذرات خاك آميخته بود كه ديگر امكان جدا كردن آب از زمين وجود نخواهد داشت. به امرى محال شبيه است، ولى محال نيست، چرا كه ايمان مى تواند قلب را از كفر آميخته به آن، در صورت صادق بودن آن ايمان، پاك كند. و قلبهاى آنان جز:

«بِكُفْرِهِمْ- به كفر خود.»

كه حقيقى بود، و به ايمان كاذب خود، دوستى گوساله را ننوشيده بود، چه هيچ ايمانى وجود ندارد كه بتواند با كفر همزيستى كند، «قُلْ بِئْسَما يَأْمُرُكُمْ بِهِ إِيمانُكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ- بگو: اگر به راستى ايمان داريد، ايمانتان به شما بد فرمان مى دهد.»

ايمان راستين دارنده آن را به فداكارى و تصديق حق در هر جا كه باشد و به تسليم كلى امر به خدا فرمان مى دهد، و آنچه نزد شما است اصلا ايمانى نيست، كفرى است كه لباس ايمان پوشيده است.

[سوره البقرة (2): آيات 94 تا 100]

قُلْ إِنْ كانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (94) وَ لَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَداً بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ (95) وَ لَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلى حَياةٍ وَ مِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَ ما هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذابِ أَنْ يُعَمَّرَ وَ اللَّهُ بَصِيرٌ بِما يَعْمَلُونَ (96) قُلْ مَنْ كانَ عَدُوًّا لِجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ وَ هُدىً وَ بُشْرى لِلْمُؤْمِنِينَ (97) مَنْ كانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِيلَ وَ مِيكالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكافِرِينَ (98)

وَ لَقَدْ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ آياتٍ بَيِّناتٍ وَ ما يَكْفُرُ بِها إِلاَّ الْفاسِقُونَ (99) أَ وَ كُلَّما عاهَدُوا عَهْداً نَبَذَهُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يُؤْمِنُونَ (100)