[154] آغاز صبر خرسندى جانى براى فداكاريها است، و قرآن فداكاران در راه خدا را در قله مجد و افتخار اجتماعى قرار مى دهد تا از اين راه ديگران را به راهپيمايى در راه آنان تشويق كند.«وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْياءٌ وَ لكِنْ لا تَشْعُرُونَ- كشته شدگان در راه خدا را مردگان نخوانيد بل زندگانى هستند كه شما نمى فهميد.»زنده هستند زيرا كشته شدن آنها را از حياتى به حيات ديگر منتقل كرده است، از حيات جسمانى به حيات روحانى و از حيات ظاهرى به حيات حقيقى، و شهادت نيست مگر درى كه از آن به بهشت خدايى وارد مى شوند و زندگان هستند زيرا كه فرصت زندگى را براى هزاران نفر فراهم آورده اند.بزرگ منشى و بزرگوارى زندگى است، و آزادى زندگى است، و زيستن با خوشبختى زندگى است، و آن كس كه در راه اين اصول و مبادى دينى بميرد، در اين مبادى زنده است. درختى را كه از خاك بيرون آورده اند تا هر شاخه آن پايه درختى تازه شود، نمرده است و هرگز نخواهد مرد، و دانه اى كه زير خاك دفن شده است تا روزى به يك خوشه تبديل شود، نمرده است و هرگز نخواهد مرد.شهيدى كه زندگى خود را وقف اصول رسالتى خود ساخته، و سپس براى زنده ماندن اين مبادى جان خود را از كف داده، نمرده است. و امتى كه شهيدان خود را گرامى و ياد آنان را زنده نگاه مى دارد، امتى زنده است و هرگز نخواهد مرد.[155] آنكه شهيد از دنيا مى رود، زنده است و در نزد خدا روزى خود را
لطفا منتظر باشید ...
