صفحه ى 286

«أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ- كسانى هستند كه خدا و لعنت كنندگان آنان را لعنت مى كنند.»

[160] و علماى سوء (بد) در برابر خود فرصتى براى بازگشت به رحمت خدا و بخشش مردم دارند، و آن پرداختن ايشان به سه كار است:

نخست: توبه است و اقرار كردن به خطاهاى گذشته و آماده شدن براى جبران آنها.

دوم: اقدام عملى براى تصحيح آن خطاها و ترميم و اصلاح آنها.

سوم: بيان همه حقايق، حتى آنها كه مخالف با مصالح خودشان و قومشان است.

«إِلَّا الَّذِينَ تابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ بَيَّنُوا فَأُولئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَ أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ- جز آنان كه بازگشتند و نيك شدند و اين كار را آشكار كردند، پس توبه آنان را مى پذيرم، و من توبه پذير مهربانم.»

زيان عالم سوء در اجتماع بسيار است، چه، گاه سبب منحرف شدن گروه پرشمارى از مردم مى شود، و لذا پذيرفته شدن توبه او دليل بر آن است كه خدا بسيار توبه پذير و رحيم است، و گرنه توبه چنين مردى كه سلاح علم را عليه مردم به كار انداخته است، آسان نيست.

جزاى علماى بد

[161] بازگشت مرد علم فاسد به صلاح سخت دشوار است، چه به زودى در ميان مردم به مجرم بودن شهرت پيدا مى كند، در صورتى كه سخت كوشيده است تا لباس قديس بودن علمى را بر تن كند، و اگر توبه ناكرده از دنيا برود، كافر از دنيا رفته است و جزا و كيفرى كه خدا خواهد داد بسيار بدتر است:

«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ كُفَّارٌ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ- كسانى كه كافر شدند و كافر مردند، لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر ايشان است.»