صفحه ى 347
خود استفاده كنند، و با وجود اين بعضى از ايشان فايده اى نمى بردند، بلكه در آن بينات تبديل و تحريف مى كردند و بر كسى جز خود ستم روا نمى داشتند.
«سَلْ بَنِي إِسْرائِيلَ كَمْ آتَيْناهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ- از بنى اسراييل بپرس كه: چه اندازه آيه روشن به ايشان داديم؟» ولى بعضى از ايشان آن آيه را تغيير دادند:
«وَ مَنْ يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ- و هر كس نعمتى را كه خدا به او داده است تغيير دهد، پس (بداند كه) خداوند سخت كيفر مى دهد.»
و گاه عقاب و كيفر به صورت رواج يافتن هرج و مرج در ميان ايشان و زد و خورد با يكديگر است و در نتيجه رها كردن رسالت خدا و پرداختن به اختلافهاى داخلى.
[212] ولى اين سؤال مهم باقى مى ماند: اساسا چرا مردمان با يكديگر اختلاف پيدا مى كنند؟ و ريشه اين مسئله و دشوارى در كجا است؟
پاسخ: از آن روى با يكديگر اختلاف پيدا مى كنند كه دنيا در نظر ايشان آراسته شده است، ولى مؤمن نه بر گرد محور دنيا بلكه بر گرد محور آخرت عمل مى كند و مى انديشد، و به همين سبب دنيا و شهوتها و زشتيهاى آن را نفى مى كند، و از اين جا اهميت تقوا در ايجاد يك زندگى شريف آشكار مى شود، زيرا كه پليدى اختلافات اجتماعى را كه به صورت دوستى دنيا تجسم پيدا كرده، مى زدايد و از ميان مى برد.
«زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَياةُ الدُّنْيا وَ يَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا- زندگى دنيا در نظر كسانى كه كافرند آراسته است، و كسانى را كه ايمان آورده اند مسخره مى كنند.»
بدان سبب كه اين كسان چندان به دنيا توجهى ندارند، در صورتى كه