صفحه ى 570
آن مى مانند و عذابشان سبك نمى شود و مهلتى به آنان نخواهند داد.»
يعنى مهلتى براى تجديد نظر در واقعيت ايشان داده نمى شود، و اين سبب ارتداد ايشان از رسالت پس از علم پيدا كردن به آن است.
[89] و اين واقعيت تلخى كه پايان كار خائنان به رسالت به آن مى انجامد، بدان معنى نيست كه درهاى رحمت خدا بر روى ايشان بسته شده است هرگز! رحمت خدا گسترده است، ولى بر ايشان واجب است كه توبه كنند و به اصلاح آنچه با اعمال سابق خود تباه كرده اند بپردازند، مثلا در آن بكوشند كه كسانى را كه به تأثير ايشان گمراه شده اند به راه راست بازآرند.
«إِلَّا الَّذِينَ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ أَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ- مگر كسانى كه پس از آن توبه كردند و نيك شدند و به اصلاح تباهيها پرداختند (كه درباره آنان) خدا آمرزنده و مهربان است.»
[90] اگر خيانتكاران نسبت به دين در مراحل نخستين زندگى خود توبه كنند كه توبه در اصلاح مردم تأثير دارد، و رسالت هنوز تازه است، و اين توبه خالص براى خدا و دليلى بر دگرگون شدن ايستار ايشان باشد، چنين توبه اى پذيرفته خواهد شد. ولى اگر بر گمراهى باقى ماندند، و به همه تباهيهاى ممكن عليه رسالت پرداختند، و چون رسالت منتشر شد و همه جايگاههاى خود را از دست دادند در صدد توبه بر آمدند تا مهر و محبت رسالت تازه را به خود جلب كنند، توبه اين گونه كسان پذيرفته نخواهد شد، چرا كه توبه ايشان براى خدا نيست بلكه براى پوشاندن شكستهاى ايشان است.
«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بَعْدَ إِيمانِهِمْ ثُمَّ ازْدادُوا كُفْراً لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَ أُولئِكَ هُمُ الضَّالُّونَ- كسانى كه پس از ايمان آوردن كافر شدند، و بر كفر خود افزوده اند، هرگز توبه شان پذيرفته نخواهد شد، و چنين كسان گمراهانند.»
يعنى هرگز به هدايت دست نخواهند يافت و توبه آنان حقيقى نيست و