صفحه ى 90
[1] «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ- به نام خداوند بخشنده مهربان.»
به وسيله چه چيز مى انديشيم و تصميم مى گيريم و به كار برمى خيزيم؟ آيا جز به نيروها و به كارمايه ها است؟ چه كسى مالك اين نيروها است و با اين كارمايه ها به ما مدد مى رساند؟ آيا او خدا نيست؟ بنا بر اين هر نيرويى كه به آن مى انديشيم يا تصميم مى گيريم يا به كار برمى خيزيم، نشانه و آيه اى از آيات خدا و نامى از نامهاى نيكوى است، و بر ما واجب است كه بگوييم: به نام خدا پيش از هر موج انديشه و درخشش انديشه و جنبش عمل. او خدايى است كه ما را آفريده و راهنمايى كرده، پس هر چيز را به نام او آغاز مى كنيم، چه در حقيقت هر چيز نامى از نامها و آيتى از آيات بزرگ او است.
و نامهاى خدا همه مظاهر بخشندگى او است، و بخشندگى او گسترده و پايدار است. و از رحمت فراگيرى كه بر همه چيز گسترده مى شود به لفظ «الرحمن» تعبير مى كنيم، به همان گونه كه از رحمت دايمى او كه هميشه بوده و هميشه خواهد بود، با لفظ «الرحيم» ياد مى كنيم، و زود باشد كه رحمت دايمى خدا در روز ديگر به صورت باغهاى پر وسعتى تجسم پيدا كند كه به مؤمنان