برابرى نمودن از مجازات او برهد، و به طور كلّى قوّت و عزّت ضرورت تقوا را مىرسانند زيرا خدا كسى را كه او را چنان كه مىسزد نشناخته و اندازه نگرفته باشد تعقيب و مجازات مىكند.
[75] «اللَّهُ يَصْطَفِي مِنَ الْمَلائِكَةِ رُسُلًا وَ مِنَ النَّاسِ- خدا از ميان فرشتگان و مردمان رسولانى بر مىگزيند ...»
در واقع خدا چنان كه روش و سنّت او جارى بوده قومى را بدون آن كه رسولى به نزد آنها فرستاده باشد، حتّى اگر او را چنان كه مىسزد نشناسند، عذاب نمىكند، «وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا- ما هيچ قومى را عذاب نمىكنيم تا آن گاه كه پيامبرى بفرستيم» «36». پس خدا قبل از هر چيز فرستادگانى از فرشتگان و از اهل زمين بر مىگزيند و آنها را با وحى به سوى اينان مىفرستد، پس فرستادگان خدا در زمين رسولان مسئوليّت هستند، و اين آيه مىرساند كه فرستادگانى خدا خواه فرشته يا بشر باشند، درجاتى دارند.
«إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ- هر آينه خدا شنوا و بيناست.»
وقتى خداى سبحان از فرشتگان و از مردم فرستادگانى را بر مىگزيند، ديگر بندگانش را وا نمىنهد، بلكه او نسبت به آنان شنوا و نسبت بدانچه مىكنند بيناست، امورشان را تدبير و اعمالشان را تسجيل و ثبت مىكند و آنچه را در سينهها و ضميرهايشان مىگذرد مىداند، و برگزيدن اين فرستادگان با علم و با شنودن و ديدن او صورت مىگيرد و عبث و بيهوده نمىباشد. شايد ما از اين گفته خداى سبحان:
«و من النّاس» دريابيم كه خدا از مؤمنان كسى را بر مىگزيند كه حامل رسالت و پيام شود، پس آن رسول وجود دارد و رسول آن رسول و همچنين به ترتيب. دليل ما بر اين انديشه گفته خداى تعالى است در آخرين آيه همين درس كه هنگام بحث از
36- الاسراء/ 15.