كرد، ولى نمىداند كه ايمان اجتماع را به سوى قانونى متكامل به پيش مىراند كه همكارى و تعاون و عدالت و فعّاليت را گسترش مىدهد و در چنين اجتماعى انسان مىتواند داراييى بيشتر و سعادتى افزونتر به دست آورد، گر چه آنچه را در راه خدا مىپردازد از قبيل خمس يا زكات يا فعّاليت و خدمات، خسارت و زيان محسوب دارد، زيرا او نمىداند كه همين گردش و تقسيم دارايى به صورت عادلانه به فعاليّت اجتماع و در نتيجه به رشد اقتصادى كمك مىكند.
نگرش انسان به زندگى از خلال شناخت او نسبت به خدا، بدو مىفهماند كه بخشش و انفاق او در راه خدا چيزى از وى نمىكاهد، بلكه دارايى و نيكبختى او را مىافزايد، وانگهى از طريق همين شناخت بر او آشكار خواهد شد كه خداوند به دارايى و خدمات او نيازى ندارد، بلكه آنچه انفاق مىكند براى خود و براى گردش دارايى و توزيع و تقسيم عادلانه آن و به خاطر پاكسازى دل خود از پليدى بخل و زدودن آفت طبقاتى بودن اجتماع مىكند.
«أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجاً- يا تو از آنها مزدى مىطلبى؟ ...»
«خرج» چيزى است كه انفاق مىكنند و گويى از اموال آنها بيرون مىرود، و اين كلمه در برابر «دخل» يا در آمد قرار دارد.
«فَخَراجُ رَبِّكَ خَيْرٌ- مزد پروردگارت بهتر است ...»
چگونه پيامبرى كه مشمول بركت خداست از بشر ناتوان نيازمند چيزى طلب كند؟ و نزد كسى كه خورشيد و ماه در برابر او ناچيزند دارايى جهان چه ارزش و بهايى تواند داشت؟
«وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ- و او بهترين روزى دهندگان است.»
پس خدا روزى دهنده اصلى است كه عطا و بخشش او حدّ و اندازه، و خوار كردنى همراه ندارد، و خود بىنياز و ستوده است.
[73] «وَ إِنَّكَ لَتَدْعُوهُمْ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ- هر آينه تو به راه راستشان مىخوانى.»
تو، اى پيغمبر آنان را به پيروى از برنامههايى درست براى زندگيشان