دارد، و هيچ چيز او را ناتوان نمىسازد. اگر در اين آيه و از خلال آن درباره سنّتهاى خدا در زندگى بينديشيم، در مىيابيم كه به گردونه زندگى بدون زناشويى، كه برجستهترين مظاهر تعاون ميان جنس بشر است، نمىگردد. مگر نه آن كه احتياج مادر و باعث اختراع است، و مگر نه آن كه احساس مسئوليّت انگيزهاى نيرومند است كه در وجود انسان نهاده شده؟! همانا روزى خدا در زمين نهفته شده، و توانمنديهاى انسان در وجود خود او نهفته است، وقتى اين توانمنديها شكفته شود روزى خدا نيز با اميد و نيازمندى و به وسيله سعى و كوشش بيرون خواهد آمد.
و از اينجاست كه در روايتى پشت در پشت از پيامبر- صلّى الله عليه وآله- آمده است:
«هر كس زناشويى را از بيم مخارج عائلهمندى ترك كند به خداى عزّ و جلّ بدگمان شده است، همانا خداى عزّ و جلّ مىگويد: اگر بينوا باشند خدا به كرم خود توانگرشان خواهد ساخت». «20»
آرى، پيامبر به بينوايان سفارش مىكرد كه زناشويى كنند تا خداوند به ايشان فراخ معاشى دهد.
امام صادق (ع) روايت مىكند كه جوانى از انصار نزد پيامبر خدا آمد و از نيازمندى شكايت كرد. پيامبر بدو فرمود: «زناشويى كن» آن جوان گفت: من شرم دارم كه ديگر بار نزد پيامبر خدا بروم، آن گاه مردى از انصار خود را بدو رسانيد و گفت: مرا دخترى است زيبا روى، و آن دختر به همسرى او در آورد، (امام صادق) گويد: پس خدا بدو گشايش معاش داد، و آن جوان نزد پيامبر آمد و حضرتش را خبر داد. آن گاه پيامبر خدا گفت: اى گروه جوانان! بر شماست كه زناشويى كنيد. «21»
تشويق اسلام بر زناشويى تا بدانجاست كه امام صادق- عليه السّلام-
20- همان مأخذ، ص 595. [.....] 21- همان مأخذ، ص 596.