قيعة جمع قاع و آن زمينى است گسترده كه در آن سراب باشد.
لجة البحر بخش بزرگ دريا كه امواجش بر يكديگر سوار مىشوند و ساحل از آنجا ديده نمىشود.
در واقع نورى كه در طبيعت جلوهگر مىشود همان نورى است كه در قلب بشر پرتو مىافكند، زيرا سرچشمه يكى است، و خداست آن كه آسمان و زمين را در دست قدرت خود نگه مىدارد، و اگر تسلّط ذات متعال او نمىبود سنگ بر سنگ قرار نمىگرفت، و اگر فيض رحمت او نمىبود هيچ چيزى از هستى باقى نمىماند.
پس هستى قائم به خود نيست بلكه وجودش وابسته به نور بقايى است كه خدا بدان مددش مىرساند.
به عنوان مثالى بر اين حقيقت- با آن كه خداوند والاتر از امثال است- اگر چراغ از پرتو افكنى باز ايستد بيگمان تاريكى بيدرنگ مىرسد، و اين بدان معنى نيست كه آفرينش چيزها به قدرت خدا همانند نورى است كه از چراغ مىتابد،