پس خداوند است كه هر يك از بندگانش را كه بخواهد به نورى كه آن را مىفرستد راهنمايى مىكند، و آن نور پرتو وحى و نور محمّد (ص) و سنّت هدايت يافته او، و نور اهل بيت طاهرين او- عليهم السلام- است.
«وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاسِ وَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ- و خدا براى مردم مثلها مىآورد، زيرا بر هر چيزى آگاه است.»
پس با دانش خود نور رسالت را به نور عقل افزود، و براى هيچ كس ممكن نيست كه بدون مشيّت و خواست او از اين نور بهره جويد، و اين امر ميسّر نخواهد شد مگر آن كه انسان عبوديّت و پرستش خود را خالصانه منحصر بدو كند.
و شايد اين كه خداى متعال گفت: «لنوره- به سوى نور خود» و نگفت:
«بنوره- به نور خود» براى اين است كه انسان را به وسيله نور رسالت خود به سوى نور رحمت خويش رهبرى مىكند.
[36] براستى، نور رسالت بايد در خانه والا و خانواده با فضيلت قرار گيرد تا افروختگى آن افزون شود، امّا خانه و خانوادهاى كه انباشته از عقدههاى روانى و صفات پست باشد، نه تنها نور در آن افروختگى نمىيابد بلكه فرو مىنشيند و كاستى مىگيرد و به تيرگى منجر مىشود.
در آن خانههاى والا نفوس پاكيزه رشد و نمو مىيابد، و خرد روشن نيرو مىگيرد، زيرا خانههايى است كه ياد و نام خدا در آنها بسيار مىگذرد، و خداوند بدان خانهها رخصت مىدهد كه به سوى آسمان وحى بلندا گيرند و رفعت يابند، و چنان خانههايى محلّ عبادت و تسبيح در آغازها و پايانهاى روز است، به وسيله مردانى كه ياد و نام خدا را فراتر از هر ياد و نام و برتر از تجارتى نهادهاند كه آنها را از پروردگارشان باز نمىدارد، و مانع بر پاى داشتن نماز و دادن زكات از طرف آنان نمىشود.
«فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ- در خانههايى است كه خدا رخصت داده