از اين عالم است.
چگونه آن دل پاكى كه به هر جاندارى متوجّه مىشود تسبيح او را مىشنود، و نماز و نيايش او را مىبيند و مىنگرد كه اگر يكى از جانداران در معرض بلايى واقع شود مىداند كه سببش آن بوده كه ذكر خدا را از ياد برده است، خود تسبيح نگويد؟
در روايتى از ابى عبد اللَّه صادق- عليه السّلام- آمده است:
«هيچ پرندهاى نيست كه در بيابان و دريا شكار شود و هيچ يك از وحوش نيست كه صيد گردد مگر آن كه تسبيح را فروگذار كرده باشد» «33».
«كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلاتَهُ وَ تَسْبِيحَهُ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ بِما يَفْعَلُونَ- همه تسبيح و نماز او را مىدانند. و خدا به هر كارى كه مىكنند آگاه است.»
هر كارى، از ذكر و تسبيح و تمام عبادتها و كارهاى نيك و شايسته ديگر، و اين همان است كه انسان را وادار به اهتمام ورزيدن در عبادت و توجّه به پروردگار جهانيان مىسازد.
همچنين از امام ابى جعفر باقر- عليه السّلام- در تفسير اين آيه آمده است:
«همانا خداى عزّ و جلّ را فرشتهاى است به شكل خروسى سفيد كه سرش زير عرش است و پاهايش در بن طبقه هفتم زمين، او را بالى است در خاور و بالى در باختر، و تا او بانگ برنيارد خروسها بانگ برنياورند، و چون بانگ بر آورد دو بال خود را بر هم زند و سپس بگويد: سبحان اللَّه، سبحان اللَّه، منزّه است خداى بزرگى كه هيچ چيز چون او نباشد، (حضرتش گفت): آن گاه خداى عزّ و جلّ بدو پاسخ مىدهد و مىگويد: هيچ كس كه آنچه را تو مىگويى بفهمد و دريابد هرگز سوگند دروغ به من نمىخورد». «34»
33- همان مأخذ، ص 613. 34- همان مأخذ. [.....]