اين درس در چارچوب گفتار پيشين درباره فرمانبردارى از فرماندهى شرعى كه خدا بدان فرمان داده است- يعنى طاعتى كه يكى از هدفهاى پرورش سالم است- بيان مىكند كه مقياسى واحد و حقيقى براى شناختن ميزان تسليم انسان نسبت به پروردگارش، و در نتيجه شناختن ميزان عمق و راست بودن ايمان او وجود دارد، و آن مقياس همان ميزان فرمانبردارى انسان از فرماندهى رسالتى است كه در فرمانهاى خداى سبحان شكل يافته و مجسّم شده است.
فرمانبردارى مورد نظر همان فرمانبردارى مستقيم و درست در اوقات سختى و آسايش است نه تنها به هنگام رفاه و آسايش، زيرا ممكن است انسان آماده فرمانبردارى باشد، ولى در حدود قضاياى سادهاى كه نياز به كوششى فراوان از جانب او نداشته باشد، امّا وقتى بدو فرمان مىدهند كه دشواريهايى بزرگ را در زندگى در نوردد، همچون جهاد، وى رويگردان مىشود و خسران ديده دنيا و آخرت