خرد و سرشت بهره دارند؟ هرگز چنين نيست ... همانا خداست كه هر كس را بخواهد راهنمايى مىكند، و تا وقتى راهنمايى و هدايت از جانب خداست ما بايد او را ولىّ خود بگيريم و جز او را نپرستيم و بندگى نكنيم.
[17] «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا وَ الصَّابِئِينَ وَ النَّصارى وَ الْمَجُوسَ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا إِنَّ اللَّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ- خدا ميان آنان كه هدايت يافتهاند و آنان كه كيش يهود يا صابئان يا نصارى يا مجوس برگزيدهاند و كسانى كه شرك ورزيدهاند، در روز قيامت حكم مىكند ...»
آن گاه براستى اختلاف ميان بشر دليل روشنى است بر اين كه آدمى نيازمند آن است كه خدا او را به راه راست و استوار رهنمايى كند، و به يقين خداست كه به حق داورى مىكند و در ميان پيروان مذاهب گوناگون حكم خواهد كرد.
«إِنَّ اللَّهَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ- زيرا او بر هر چيزى (و كارى) ناظر است.»
در واقع داورى خدا ميان مذاهب و آراء گوناگون، و در نتيجه ميان حق و باطل و هر قضيّهاى كوچك يا بزرگ همان تجلّى و نمودار نظارت فراگير او بر هر چيزى است، و براستى او چيره توانايى است كه در آسمانها و زمين هيچ بر او پنهان نيست.
از آنجا كه او بر هر چيز ناظر و شاهد است، ناگزير بايد به حضور فرخنده هميشگى او احترام نهاد و مراقبت مستقيم و اشراف هميشگى او را احترام نهاد. و هر انسانى هنگامى كه به كار يا گفتار مهمّى مىپردازد، يا انديشه آن به ذهنش خطور مىكند و بر خاطرش مىگذرد و مىخواهد تصميمى بگيرد يا رأيى صادر كند، بايد از خود بپرسد: آيا خدا از اين خرسند است، زيرا خدا فردا همان امر را بر او به حسابرسى مىگيرد. در واقع اين احساس است كه نور هدايت را در درون و ضمير بشر بر مىانگيزد و كمر خرد را بر ضد خواهش و هوى استوار مىبندد و به برنامهنگرى انديشيدن بدون اضطراب مساعدت مىكند و رفتار فرد را بدون چپ و راست روى