مجموعه فرمانبردارى از خداى سبحان در مىآيد، از اين رو اين دو اطاعت بدون فرمانبردارى از پيامبر كافى نيستند. شايد مراد از «رحمت» در اين آيه پيروزى بر دشمنان باشد.
به امّتى كه به نيرومنديها و توانمنديهاى خود بر پيروزى اعتماد ندارد يارى نمىرسانند.
پس سزاوار نيست كه اشخاصى به صورت مانعى ميان مؤمنان و بر پا كردن حكومت اسلامى و سلطه شرع در سرزمينى كه نيروى گردنكشان و ثروت توانگران يا نادانى مردم را در آن مىيابند، قرار گيرند، و حتّى اعتقاد آن اشخاص دائر بر اين كه كافران قدرت و اراده آنها را بر مبارزه و پيروزى سلب كردهاند نيز باطل است.
پس اى مؤمن از كافران باك مدار! [57] «لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ- هرگز مپندار كه كافران در اين زمين عاجز كنندگانند ...»
گمان مبريد كه سلطههاى كافر اراده شما را سلب كرده و شما را به لبه پرتگاه عجز و ناتوانى كشاندهاند.
«وَ مَأْواهُمُ النَّارُ وَ لَبِئْسَ الْمَصِيرُ- جايگاهشان جهنّم است و چه بد سرانجامى است.»
پس از لحاظ مادّى نيرويى ندارند كه مؤمنان را از گرفتن حقّ خود باز دارند و از لحاظ معنوى سرانجامشان به دوزخ است و چه بد سرانجامى! و اين بدان معنى است كه خدا پشتيبانى خود را از آنها بر گرفته، پس هرگز كسى را نمىيابند كه به آنها بر ضدّ مؤمنان يارى دهد، «ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ أَنَّ الْكافِرِينَ لا مَوْلى لَهُمْ «38»- اين بدان سبب است كه خدا ياور كسانى است كه ايمان آوردهاند، و كافران را هيچ ياورى نيست».
38- محمّد/ 11.