يعنى آهسته آهسته و بىآن كه پيامبر رفتن آنها را احساس كند يا آنها را ببيند كه از مجلسش خارج مىشوند، آرام به بيرون مىخزند.
«فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ- آنان كه از فرمان او سرپيچى مىكنند بايد بترسند ...»
مقصود از «الَّذِينَ يُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ- آنان كه از فرمان او سرپيچى مىكنند» تنها مخالفت و سرپيچى از فرمانهاى ظاهر نيست بلكه مخالفت با روح فرماندهى نيز منظور است.
آنها مىتوانند در پناه ديگران به بيرون بخزند و آرام و بىصدا از جلسه بگريزند، ولى آيا چنان كه مىپندارند، در جايى امن و پناهگاهى قرار گرفتند؟
هرگز ... بلكه آنها خود را در معرض فتنه و عذاب دردناك قرار مىدهند، پس اگر پيامبر روزى آنها را فرا خواند، و فرمانهايى مستقيم دائر بر حمل سلاح، و روى نهادن به غزوهاى را مثلا به آنها بدهد، در آن حالت در برابر دو وضعيّت قرار مىگيرند: يا سر سپردن به فرمانها، كه اين بر خلاف ميل آنهاست، و يا رد كردن فرمان- كه بدين وسيله از لحاظ ظاهر و باطن از اسلام خارج مىشوند و خود را زير بار دراز دامنى از مجازات شرعى در دنيا و آخرت قرار مىدهند.
بر فرض كه آنها امر اوّل را اختيار و انتخاب كردند، بيگمان دشوارى فراوانى در اجراى آن فرمانها مىيابند، زيرا كسى كه خود را براى اجراى فرمانهاى كوچك آماده نساخته و پرورش نداده است نمىتواند در قضايا و مسائل بزرگ به اجراى فرمان بپردازد، و كسى كه امروز از گرما و سرما و بيدار ماندن شبانه و مشكلات تمرين مىگريزد، چگونه فردا از جنگ و كشتار نمىگريزد؟! بنا بر اين بر انسان واجب است كه خود را بر اساس فرمانبردارى و انضباط و تحمل دشواريها پرورش دهد و بار آورد تا از نظر بدنى و روانى براى اجراى فرمانهاى مهمّ كاملا آماده باشد.
«أَنْ تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ- كه مبادا به آنها فتنهاى يا عذابى درد آور برسد.»