است حتمى از جانب پروردگار تو آن گاه پرهيزگاران را نجات مىدهيم و ستمكاران را هم چنان به زانو نشسته در آنجا وامىگذاريم».
پس هر انسانى از روى پل صراط بر دوزخ خواهد گذشت، و خردمند كسى است كه راه نجات را جسته باشد.
«إِنَّ عَذابَها كانَ غَراماً- زيرا عذاب دوزخ عذابى است دائم».
يعنى عذاب دوزخ همواره به انسانى كه وارد آن مىشود پيوسته و دمى او را ترك نمىكند، و اين خسارت و گزندى سخت بزرگ است. پس خسارت حقيقى خسارت و زيانمندى در دنيا و بىبهره ماندن از لذّتهاى آن نيست بلكه خسارت واقعى آن است كه روز قيامت كه سرانجام تكاپوهاست آدمى خود را از رحمت خدا محروم و خسارت زده بيند.
[66] «إِنَّها ساءَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقاماً- دوزخ بد قرارگاه و بد مكانى است.»
پس دوزخ قرار گاهى نيكو نيست كه انسان در آن اقامت كند، و جايى خوب نيست كه صلاح باشد همواره در آن بماند.
[67] «وَ الَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً- و آنان كه چون هزينه مىكنند اسراف نمىكنند و خسّت نمىورزند بلكه ميان اين دو، راه اعتدال را مىگيرند.»
بسيارى از مردم مال را انفاق مىكنند، و اندكى از آنان به پاداش آخرت دست مىيابند، و كمتر كسانى هستند كه مال را آن گونه كه خدا مىخواهد انفاق مىكنند، و آنان براستى همان بندگان رحمانند، پس انفاقشان به انگيزه شادخوارى و شهوت، يا ريا و ظاهر سازى و رياست نيست، بلكه به انگيزه ايمان و عقل و اراده است، از اين رو اسراف نمىورزند و خسّت هم نمىكنند بلكه در اين ميانه راه اعتدال را مىگيرند.
پس در ميان اسراف و خسّت و با اعتدال خرج مىكنند كه زندگى خود و