پذيرفت، از اين رو اين بنده به سبب دعاى آن مؤمن عاقبت به خير خواهد شد. سخن پيامبر خدا بدان مرد رسيد، پس توبه كرد و روى به درگاه خدا آورد، و به فرمانبردارى از خداى عزّ و جلّ پرداخت، هفت روز از اين ماجرا نگذشت كه بخشى از قلمرو اسلام را غارت كردند و پيامبر خدا گروهى را به تعقيب غارتگران فرستاد- و آن مرد يكى از اعزام شدگان بود- و در آن معركه به فيض شهادت رسيد». «39»
[71] «وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتاباً- و هر كه توبه كند و كار شايسته كند به شايستگى نزد خدا بازگردد.»
يعنى آن كس كه توبه مىكند و به كردار شايسته مىپردازد، براستى به خداى مهربان توبه مىكند.
[72] «وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ- و آنان كه به دروغ شهادت نمىدهند ...»
همانا بندگان رحمان به دروغ گواهى باطل نمىدهند، و از سوى ديگر سخن را جز در زمان و مكان مناسب ادا نمىكنند، چه احساس مىكنند كه سخن جزئى از كردار انسان است، چنان كه پيامبر (ص) به عربى صحرانشين كه از او پرسيد: آيا خدا ما را به خاطر آنچه مىگوييم به حساب مىكشد؟ گفت:
«آيا مردم را جز به سبب نتايج حاصل از زبانهايشان، با بينيهايشان به دوزخ مىكشند؟».
و در حديثى ديگر از امام صادق (ع) آمده است كه گفت:
«اگر مردم مىدانستند كه سخنشان جزئى از كردارشان است بيگمان از
39- همان مأخذ، ص 35.