در واقع، حنيفى بودن همان فطرت و سرشت پاك و پاكيزه انسان است كه مؤمنان بدان آراستهاند، از اينجاست كه در حديث پشت در پشت منقول از ابى جعفر باقر عليه السّلام آمده است كه وقتى زراره از حضرتش درباره اين گفته خداى عزّ و جلّ: «حُنَفاءَ لِلَّهِ غَيْرَ مُشْرِكِينَ بِهِ» و درباره حنيفى بودن پرسيد، گفت:
«همان فطرت و سرشتى است كه مردم را بر آن سرشتهاند، و هيچ تبديلى در آفرينش خدا نيست و گفت آنان را بر اساس معرفت و شناخت خدا آفريده است». «11»
«وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكانٍ سَحِيقٍ- و هر كس كه به خدا شرك آورد، چونان كسى است كه از آسمان فرو افتد و مرغ او را بربايد يا بادش به مكانى دور اندازد.»
با عمل جاذبيّت چيز از آسمان فرو مىافتد، اگر اين چيز شكارى باشد پرندگان براى شكار كردنش مىشتابند، و اگر شكار نشود هم چنان به فرو افتادن ادامه مىدهد تا به گودالى در افتد. همچنين است انسانى كه به خدا شرك مىآورد، يا دستخوش طاغوتهايى مىشود كه او را به مصلحت خود بدين سو و آن سو مىكشانند و از نيروهايش بهره مىبرند، و يا به درّهاى دور و فرو كوفته، به گودال دوزخ در مىافتد.
[32] «ذلِكَ وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ- آرى، كسانى كه شعائر خدا را بزرگ مىشمارند همانا كارشان نشان پرهيزگارى دلهايشان باشد.»
التزام و احترام به حرمتهاى خدا بخشى از تقوا و پرهيزگارى است، اما بخش كاملتر از آن همان بزرگداشت شعائر خدا، يعنى بزرگداشت هر چيزى كه ما را
11- همان مصدر، ص 496.