همچنين رزق كرامندى كه خدا به وفور به بندگان مؤمن خود مىرساند، بندگانى كه فروتنى نسبت به صاحبان زور و زر را رد كردند و از سطح ذلّت و خوارى بسى فراتر قرار گرفتند. مگر پروردگار ما سبحانه و تعالى نگفته است: «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ- هر كه خدا را پرهيزگارى كند براى او راهى براى بيرون شدن قرار خواهد داد و از جايى كه گمانش را ندارد روزيش مىدهد» «29».
[51] «وَ الَّذِينَ سَعَوْا فِي آياتِنا مُعاجِزِينَ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ- و آنان كه در ردّ آيات ما مىكوشند و مىخواهند با ما معاجزه كنند، اهل دوزخند.»
آنان كه نهايت سعى و كوشش خود را در راه عاجز و بىاثر ساختن آيات خدا، بر حسب پندار خودشان، بكار مىبرند، يعنى در مسير آنها مشكل مىتراشند يا اجراى آنها را به تأخير مىاندازند و با آنها مىستيزند يا آنها را تكذيب يا تأويل مىكنند، براستى كه اهل دوزخند.
اين گروه مىكوشند كه عجز و ناتوانى را از طريق ستيزه و رويارو شدن با آيات به آنها بچسبانند، بر خلاف مؤمنان كه نسبت به آيات تسليمند و مىگويند:
هر چه از نزد پروردگار ما آمده جاى مناقشه و مجادله ندارد.
دستههايى در شمار آن گروه در مىآيند و عبارتند از:
آنان كه مستقيما آيات را تكذيب مىكنند و دروغ مىانگارند.
آنان كه آيات را تأويل مىكنند و از مواضع خود تحريف و جابجا مىكنند، مانند عالمان بد كه خدمتگزاران پادشاهانند.
آنان كه اجراى احكام آيات را به عهده تأخير مىافكنند همچون حكّام بيدادگر.
و بالأخره آنان كه آيات را در حدودى تنگ محبوس و محدود مىسازند.
كلمه «معاجزين» از معاجزة بر وزن مفاعلة مىآيد يعنى گرداندن
29- سوره طلاق، ذيل آيه 2 و صدر آيه 3.